Wat is drop?
Drop wordt gezien als een typisch Nederlands snoepgoed. Het wordt gemaakt van wortelsap uit de zoethoutplant. Om de drop op smaak te brengen wordt er nog suiker (of een andere zoetstof) en salmiak toegevoegd. De zuivere vorm zonder deze toevoegingen heet blokdrop. Drop wordt op zo’n 80.000 plekken in Nederland verkocht: in supermarkten, kantines, drogisten, tankstations en nog veel andere plekken. Bijna iedere Nederlander heeft dan ook wel drop in huis.
De jaarlijkse dropconsumptie in Nederland ligt rond de 32 miljoen. Dit betekent dat de gemiddelde Nederlander zo’n 2 kg drop per jaar eet. Van al het snoep dat in Nederland gemaakt wordt, heeft drop een aandeel van ruim 20%. Ook in andere Europese landen wordt drop gegeten, bijvoorbeeld in Duitsland, Engeland en Scandinavië. De dropconsumptie ligt hier wel lager dan in Nederland.
Soorten drop
Drop kan voorkomen in verschillende vormen. Daarnaast kan er onderscheid worden gemaakt tussen de dropsmaken. De meeste drop kan worden ingedeeld in twee soorten: zoete drop of zoute drop. Een aantal soorten drop die bijna iedereen wel kent zijn: autodrop, dropveters, Engelse drop, pottertjes, trekdrop, dropsleutels, katjesdrop en muntdrop. Naast deze soorten drop bestaan er ook likeuren met een dropsmaak en in sommige landen is er dropstroop te koop.
In drop is ammoniumchloride aanwezig dat een kenmerkende smaak heeft. Iemand die niet gewend is aan deze smaak vindt drop vaak niet zo lekker. Men kan dan beter eerst met zoete drop beginnen in plaats van zoute drop. In Nederland wordt eigenlijk elke soort drop wel gegeten, terwijl in de zuidelijke landen nauwelijks drop wordt gegeten.
Drop vroeger
Drop komt van origine niet uit Nederland. In de tijd van de Grieken en de Romeinen werd het extract van de zoethoutwortel gebruikt als medicijn. Het zou maagklachten en hoesten tegengaan door de slijmoplossende werking. In het graf van de Egyptische farao Toetanchamon werden grote hoeveelheden zoethout gevonden. Een variant van de drop werd dus al ongeveer 3000 jaar geleden gegeten. Zo´n 2000 jaar geleden nam Alexander de Grote, koning van Macedonië, zoethoutwortel mee op de veldtochten omdat het goed werkte tegen de dorst. In 1731 is het de Italiaan Giorgio Amarelli voor het eerst gelukt om sap uit de zoetwortel tot drop te verwerken.
De apotheker George Dunhill maakte in 1760 de eerste dropartikelen en verkocht deze als medicijn tegen infecties, maagzweren en verkoudheid. Later voegde hij ook suiker toe aan de drop, waardoor het een lekkernij werd. In de loop der jaren werden er steeds meer andere natuurlijke smaakstoffen aan toegevoegd, zoals: zouten, menthol, honing en salmiak. Hoe de drop precies in Nederland terecht is gekomen, is niet bekend. Waarschijnlijk zijn het de Hollandse zeevaarders geweest die zoethout meenamen uit warme landen.
Hoe wordt drop gemaakt
Het hoofdbestanddeel van drop is zoethout, de wortel van de zoethoutplant. In zoethout zit een bepaalde stof, glycyrrhizine, die de drop een typische smaak geeft. De zoethoutstruik groeit vooral in subtropische gebieden, dus bijvoorbeeld in landen rondom de Middellandse zee. De wortels van de struik kunnen na ongeveer vier jaar groeien van de struik worden geknipt. Ze worden vervolgens in de zon gedroogd om te voorkomen dat ze gaan schimmelen. De wortels worden gemalen en met water gemengd. Er ontstaat een soort pap dat wordt gefilterd en ingedikt.
Het geconcentreerde extract dat overblijft is blokdrop. Dropfabrikanten kunnen blokdrop inkopen. Voor de verwerking van de blokdrop wordt het weer verdund met water. Apart van de blokdrop worden ook de andere ingrediënten (water, suiker, glucose-fructosestroop, gelatine en gemodificeerd zetmeel of Arabische gom) met elkaar gemend in een ketel onder een temperatuur van 1350C. Het zetmeel wordt stijver en zorgt voor de zachte, maar sterke structuur van het mengsel. Ook de glucose-fructosestroop en de gebruikte suiker hebben invloed op de structuur. Uiteindelijk bevat drop ongeveer 30-60% aan suiker en glucose-fructosestroop.
Nadat het mengsel door dunne buizen is geperst, wordt de lucht eruit gezogen. De opgeloste blokdrop, salmiakzout en andere geur- en smaakstoffen worden toegevoegd als het mengsel enigszins is afgekoeld. In zoete drop wordt 1% salmiakzout toegevoegd en in zoute drop 4-5%. Het uiteindelijke mengsel wordt ook wel deeg genoemd. Het deeg gaat naar een gietmachine om er dropjes van te maken. De vormpjes voor de drop worden gemaakt door een egale laag maïszetmeelpoeder uit te strijken over een plaat. In de plaat worden met gipsmallen de vormpjes gedrukt. Met behulp van een doseermachine wordt in elk vormpje evenveel mengsel gegoten. Gedurende 36 uur wordt de plaat in een oven geplaatst bij ongeveer 650C. Bij deze temperatuur kunnen de dropjes uitharden.
Als de dropjes na 36 uur klaar zijn, wordt het zetmeel eraf geblazen. De dropjes gaan naar een glanstrommel waar ze van een glansmiddel worden voorzien. Daarna worden de dropjes nog twee dagen bewaard bij 180C om nog harder te worden. Ze kunnen vervolgens worden ingepakt en vervoerd naar hun bestemming.
Gezondheid en drop
Vroeger werd drop als medicijn gebruikt vanwege de slijmoplossende werking. Het werd vooral voorgeschreven als middel tegen infecties, verkoudheid en maagzweren. Inmiddels is bekend dat te veel drop eten niet goed is.
Drop kan helpen tegen keelpijn, maar kan er ook voor zorgen dat de bloeddruk in het lichaam stijgt. Dit komt door de stof glycyrrhizine. Deze stof zorgt ervoor dat er een bepaald enzym wordt geremd. Dit enzym is betrokken in het omzetten van stoffen die betrokken zijn bij de vochthuishouding en de bloeddrukregulatie in het lichaam.
Op deze manier kan veel drop leiden tot een te hoge bloeddruk. In drop zit ook veel suiker. Een teveel aan suiker is niet goed voor de tanden en wordt in het lichaam omgezet in vet. Er bestaan tegenwoordig wel dropjes zonder suiker, die verkrijgbaar zijn bij de drogist, apotheek en ook gewoon in de supermarkt.
Prijs van drop
De prijs van drop hangt af van de soort. Een zak drop van 250 gram kost zo rond de € 1,50. Niet alleen de soort drop is bepalend voor de prijs, maar ook het merk kan zorgen voor prijsvariatie.
De prijs van drop is over het algemeen redelijk stabiel over de jaren heen.
Rare soorten drop
Er bestaan nog maar weinig extreme dropsoorten. Wel wordt de smaak van drop steeds meer toegepast in andere levensmiddelen. Zo bestaan er Nederlandse ijssalons waar dropijs te koop is. Dropijs breidt zich zelfs uit over andere landen in Europa, het is namelijk tegenwoordig ook in Italië verkrijgbaar.
Het ijs heeft overigens wel een donkere rare kleur. In sommige landen bestaan er sigaretten met een dropsmaak. In kauwgom maakt men ook wel eens gebruik van drop. Er bestaan zelfs tandpastasoorten die in plaats van een frisse smaak een dropsmaak afgeven.